کامران باقری لنکرانی، در ارتباط با افزایش سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی "GDP" اظهار کرد: نگاه به موضوع افزایش سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی باید متعادل باشد. اگر سهم نظام سلامت از «تولید ناخالص داخلی» کم باشد، نمی‌توانیم پاسخگوی هزینه‌ها باشیم و هنگامی که پول در اختیار نداشته باشیم، هزینه‌ها از جیب مردم فراهم می‌شود. بنابراین، سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی باید افزایش یابد.

وی ادامه داد: اگر متعادل افزایش سهم، برنامه‌ای برای خرج کردن و کنترل هزینه‌ها نداشته باشیم، نیز توفیقی ندارد. سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی در تمام کشورها یکسان نیست اما خروجی آن ها در برخی شاخص‌ها مانند «امید به زندگی سالم» متفاوت است. منظور از امید به زندگی سالم این است که میزان امید به زندگی افزایش یابد و فرد نیز بیماری نداشته باشد.

وزیر اسبق بهداشت توضیح داد: اگرچه برخی کشورها در حوزه سلامت بسیار خرج کرده‌اند اما امید به زندگی سالم آن ها نسبت به کشورهایی که خرج کمتری کرده‌اند، کمتر است. به طور مثال، میزان خرج نظام سلامت در کوبا به نحوی است که میزان سرانه هر نفر کمتر از ۵۰۰ دلار است اما امید به زندگی سالم بیشتری نسبت به کشورهایی دارد که در نظام سلامت بسیار هزینه می‌کنند. سریلانکا نیز جزو کشورهایی که برای نظام سلامت چندان خرج نمی‌کرد اما میزان امید به سالم این کشور نسبت به کشورهایی که بیش از ۱۰ برابر آن خرج می‌کردند، بیشتر است. هرچند که این احتمال وجود دارد که شاخص‌های سلامت سریلانکا تحت تاثیر بحران‌های اخیر این کشور قرار گیرد.

لنکرانی تصریح کرد: بازهم تاکید می‌کنم که باید نگاه به موضوع افزایش سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی متعادل باشد؛ منظور این است که نه تنها سهم نظام سلامت از تولید ناخالص داخلی باید افزایش یابد، بلکه مدل فراهمی خدمات نیز درست تعریف شود تا از اسراف و پرت هزینه‌ها جلوگیری کرد.

وزیر اسبق بهداشت گفت: از طرفی هم افزایش سهم نظام سلامت نباید موجب خوشحالی شود چرا که باید به موضوع افزایش بار اضافه به بیمه‌ها جلوگیری کنیم، افزایش باری که بیمه‌ها از پس آن برنیایند. به طور مثال، یک دارو را بدون بررسی‌کردن شرایط تحت پوشش قرار دهیم و این موضوع پس از مدتی سبب انباشت مطالبات شود.

وی با اشاره به طرح تحول نظام سلامت گفت: طرح تحول نظام سلامت، یک کار ارزشمند در دولت یازدهم بود. هنگامی که طرح تحول نظام سلامت در کشور اجرا شد، در مقاله‌ای از دولت یازدهم و وزیر وقت بهداشت قدردانی کردم و اعلام کردیم که دولت یازدهم سلامت را در برنامه کاری خود قرار داده است.

لنکرانی با اشاره به اجرای طرح تحول سلامت در سال نخست فعالیت دولت یازدهم، ادامه داد: اگرچه طرح تحول نظام سلامت یک برنامه ارزشمند بود اما در کنترل هزینه‌ها نتوانست به خوبی عمل کند و سبب ایجاد نیازهای القایی شد. پس از اجرای طرح تحول نظام سلامت، تمام تست‌ها برای یک بیمار که در بیمارستان بستری می‌شد؛ انجام می‌شد؛ چرا که دولت تمام هزینه‌ها را پوشش می‌داد. این در حالی است که پیش از اجرای طرح تحول نظام سلامت تمام تست‌ها برای بیماران ارائه نمی‌شد. نیازهای القایی در مدت‌زمان کوتاهی افزایش یافت و در نتیجه با افزایش بار بیماری‌ها، با تراکم هزینه و ورشکستگی بیمه‌ها مواجه شدیم.

وی درباره نقش نظام ارجاع بر کنترل هزینه‌های نظام سلامت گفت: یکی از ابعاد کنترل هزینه‌ها در نظام سلامت، اجرای نظام ارجاع است. نظام ارجاع باید برای گیرنده و ارائه‌دهنده خدمت مطلوبیت داشته باشد و نمی‌توان این برنامه را به زور اجرا کرد. اگر برنامه نظام ارجاع مطلوب نباشد، کسی نسبت به انجام آن اقدام نمی‌کند. در حال حاضر، برنامه نظام سلامت مطلوبیت ندارد. برنامه نظام ارجاع در استان فارس دچار مشکل شد، چرا که برای مردم و ارائه‌دهندگان خدمت مطلوب نبود. من بر این باور هستم هرکاری که می‌خواهیم انجام دهیم، باید مطلوب باشد تا عملیاتی شود.